Waiting for the miracle

Yeah let’s do something crazy, something absolutely wrong, while we’re waiting for the miracle, for the miracle to come/// Άκουσα τυχαία, σε μια ταινία νομίζω, το στίχο από αυτό το κομμάτι του Leonard Cohen///Έψαξα μετά, και βρήκα ότι το τραγούδι λέγεται Waiting for the miracle///Τι απαντάς, όταν είσαι πεσμένος κατάχαμα στη μέση ενός μεγάλου δρόμου και ξάφνου κάποιος περνά σε ρωτά «πώς πάει;»///Απαντάς «Όλα εντάξει…» και δεν απορείς για την τυφλότητα των ανθρώπων που αδυνατούν να αποδεχτούν, ή έστω να ενδιαφερθούν λιγάκι για το αυτονόητο///Δεν την αφήνεις καν να σε πληγώσει///Έπειτα, συνεχίζεις να περιμένεις το Θαύμα, γιατί αυτό είναι το μόνο που μπορείς, με το πρόσωπο κολλημένο στην κρύα άσφαλτο///Την επόμενη μέρα, δίπλα στο παράθυρο, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και μερικές σταγόνες βροχής πάνω στα μυωπικά γυαλιά, συνεχίζεις να περιμένεις το Θαύμα///Την ίδια ώρα, κάπου αλλού, το Θαύμα που θα μπορούσε να συμβεί, χρονοτριβεί ευχάριστα παρατηρώντας από ένα άλλο παράθυρο τα τρένα να περνούν και τους μεθυσμένους ανθρώπους να τρεκλίζουν κάτω από μια γέφυρα σιγοτραγουδώντας///‘Η έστω τους σχηματισμούς των αιθέρων και τις αστραπές στο βάθος ενός ξένου ορίζοντα///Waiting for the miracle, for the miracle to come///Μιλούσα χτες με έναν φίλο για τη διαφορά ανάμεσα στην δράση από ανάγκη και στη δράση από επιθυμία///»Η επιθυμία δεν υπάρχει πια», μου έλεγε, «όλα συμβαίνουν από ανάγκη»///Φέραμε ως παράδειγμα έναν άνθρωπο που έχει τόσο λυσσασμένη επιθυμία για μια ερωτική επαφή, την οποία δεν επιτυγχάνει, και στο τέλος αυτή του η επιθυμία τον εξωθεί στα άκρα του///Βγαίνει έξω και αρχίζει τους βιασμούς///Με μίσος – μεταμορφωμένος σε ένα παθιασμένο κυνικό καθίκι///»Φταίει η ηλικία», είπε ο φίλος μου, «παλιότερα τα πράγματα ήταν πιο απλά»///«Τώρα, στα σαρανταφεύγα, καταλαβαίνουμε πως, σε πολλά πράγματα, δεν μας παίρνει»///Τι δεν μας παίρνει;///To wait for the miracle, for the miracle to come///Όσα παλιότερα ήταν επιθυμία σήμερα γίνονται ανάγκη///Κι έτσι εξωθούμαστε σε απεγνωσμένες κινήσεις και σε εντελώς λάθος επιλογές///Στη δουλειά, στην κοινωνική και ερωτική ζωή, στο χτίσιμο του μέλλοντος///Δεν θέλω να επεκτείνω το συλλογισμό σε θέματα που άπτονται άμεσα των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα///Υπάρχει και εκεί μια μεγάλη δόση αυτής της κυνικής διαπίστωσης///Θα προτιμούσα να τα περιορίσω σε προσωπικό επίπεδο, σε πιο λεπτεπίλεπτα ζητήματα που ταλανίζουν τους ανθρώπους τις νύχτες, την ώρα που προσδοκούν το θαύμα///»Θαύματα δεν υπάρχουν!», μου είχε πει παλιότερα ένας άλλος φίλος, πολύ πιο αυτάρκης και γενναίος στα θέματα ζωής///«Εμείς τα φτιάχνουμε κι εμείς τα σβήνουμε από το χάρτη»///Άλλη μια φίλη, χτες το βράδυ, μου είπε πως «ο υπερβολικός συναισθηματισμός της την καταβάλλει, ενώ ταυτόχρονα η καρτεσιανή πλευρά του μυαλού της επαναστατεί»///Της απάντησα, με όλη μου την ειλικρίνεια, πως όλοι κρύβουμε μέσα μας μια Μάρθα Βούρτση///Και αυτό σίγουρα δεν είναι κακό///Την αγαπάμε αυτή την μυστική Μάρθα γιατί είναι δίπλα μας και μας ανακουφίζει όταν χρειαστεί///Γέλασε η φίλη μου, κι ομολογώ πως με εκείνο της το γέλιο ένιωσα καλά///Κι αυτή το Θαύμα περιμένει να συμβεί, όπως όλοι μας, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι///Ανακεφαλαιώνοντας τους κάπως συγκεχυμένους συλλογισμούς μου, θα έλεγα πως τελικά η επιθυμία για το πολυπόθητο Θαύμα που μένει ακάλυπτη, ενδέχεται να οδηγήσει στη βία της ανάγκης///Και στην εξασθένιση – μέχρι και απώλεια –  κάθε ίχνους ανθρωπιάς///Στην απόλυτη αποξένωση των καιρών μας, στην μοναξιά///Να είμαι χάλια, δλδ, και να απαντώ «Όλα εντάξει» όταν με ρωτάνε οι τυφλοί, να κλαίω μπροστά στον καθρέφτη μου και να μισώ τη Μάρθα Βούρτση που αντικρίζω κι εκφράζει ειλικρινά τον πόνο εκείνης της στιγμής μου, να θέλω να αγκαλιάσω τρυφερά ένα κορμί και αντί γι’ αυτό να βγαίνω στο δρόμο και να βιάζω με μίσος, αφού ο έρωτας δεν με ευλόγησε///Να θέλω να επενδύσω στο μέλλον μου και αντί γι’ αυτό να υποχρεούμαι να υφίσταμαι τους κλόουν που με διοικούν και να στήνω κώλο στην ξεδιαντροπιά τους///Χτες αργά, κάτω από το μπαλκόνι μου πέρασε ένας ποδηλάτης///Ανηφορίζοντας στο δρόμο, σφύριζε ένα τραγούδι της Goldfrapp///Lovely head λέγεται, και το αγαπώ πολύ///Η σκηνή ήταν μαγευτική///H νύχτα είχε ομορφύνει με έναν παράδοξο και εντελώς καθηλωτικό τρόπο – όπως και η διάθεσή μου///Εκείνη τη στιγμή, ω γλυκιά συνωμοσία, στο βάθος του ουρανού παρατήρησα μια λάμψη, που σε λίγο έγινε πολλές///Κάποιος πετούσε βεγγαλικά, δεν ξέρω για ποιο λόγο///Μέχρι ο άγνωστος να χαθεί στο τέλος του δρόμου, κρεμασμένη στο μπαλκόνι μου, τον άκουγα να σφυρίζει, κοιτούσα τα βεγγαλικά και σκεφτόμουν: «This is a miracle, a miracle has come!»///Το θαύμα είχε συμβεί///Για μερικές απρόοπτες στιγμές, νομίζω πως ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη///Τα σέβη μου.